Najnowszy, złożony z piosenek Hanki Ordonówny, spektakl Marii Meyer to wielka kreacja tej uznawanej za najwybitniejszą polską aktorkę musicalową artystki….
Każda z piosenek to odrębny mikrodramat lub wesoła, a nawet frywolna opowieść. Meyer omdlewająca i filuterna, marzycielska i kąśliwa, ironiczna i ciepła. Potrafi rozbawić w piosence Fakier lub wzruszyć, gdy śpiewa Majn Jidisze Mame

„Wyśpiewana miłość”, Rzeczpospolita, 8.04.2002

Poruszająco opowiada o uczuciach – tych najpiękniejszych, przerażających i codziennych, kreśląc za ich pomocą cały pogmatwany świat. Maria Meyer posługuje się głosem jak instrumentem, na którym potrafi wygrać najdrobniejsze emocje. Podczas recitalu w Teatrze Bagatela przedstawiła całe spectrum – od smutnej miłości po gorycz odrzucenia i szyderstwo. (…) Aktorka równie świetnie czuje się w piosenkach dramatycznych, jak i w dowcipnych parodiach arii operowych. (…) Ekspresyjne i bardzo „teatralne” piosenki Marii Meyer złożyły się na wspaniały spektakl!

Pieśni żydowskie mają swoje korzenie w codzienności. Wspominają o tym, że życie niesie smutek i pocieszenie.  Płacz i śmiech przeplatają się, przystoją i kobiecie i mężczyźnie, bo jednych i drugich spotykają radości i nieszczęścia: „Płacz to taka zwykła ludzka rzecz. (…) Śmiech to taka zwykła ludzka rzecz.”

Piosenki z recitalu były jak stworzone dla Meyer, która z zadaniem wydobycia z nich komicznej i lirycznej głębi poradziła sobie wyśmienicie. Sięgając po szlagiery z dwudziestolecia międzywojennego bije na głowę te współczesne piosenkarki „kabaretowe”, które w latach 90. ubiegłego już wieku próbowały odświeżać repertuar Ordonki czy Żuli Pogorzelskiej. Recenzenci w pierwszej połowie XX wieku zachwycali się ekspresją wykonania tekstów Własta – gdyby ujrzeli i usłyszeli wersje Meyer, okrzyknęliby ją z pewnością gwiazdą największego formatu.

„Słaba płeć?”, Śląsk nr 2/02.2008